“We zijn er!”, riep de dolblije Tim na de finish, waarna hij zijn broer in de armen viel. “Het was me weer een avontuur, ongelofelijk. Maar we staan hier toch maar mooi, na de zwaarste Dakar ooit. Waar de een na de ander uitviel, hebben wij volgehouden. Een Coronel geeft niet op, dat hebben we maar weer eens laten zien!”
Ook Tom was blij dat de finishstreep gepasseerd was: “Het was toch wel een spannende dag. Men noemt het dan ‘rondje om de kerk’, meer voor de show dan voor de echte rally. Het parcours was niet superzwaar maar als het fout gaat dan haal je toch gewoon de finish niet. Wat dat betreft was deze dag net zo spannend als elke andere dag. Tim begon heel rustig, misschien wel overdreven rustig. Ik denk dat dat ook deels door de spanning kwam. Vanaf de helft van de stage kwam het ritme erin. Onderweg hebben we vreselijk gelachen, we hadden in de gaten dat het wel goed zou komen.”
Beide heren kwamen kletsnat uit de Jefferies Buggy, Tom legde uit: “We reden sinds de voorlaatste etappe zonder voorruit. Vandaag ging een deel van de route volle bak door een aantal rivieren. Om en om mochten we kiezen: vol gas, half gas of stapvoets. Nou ja, dan weet je wel hoe het gaat! Volle bak, als in de good old days. Een zwembad binnenin de auto, we waren zeiknat maar we hebben vreselijk gelachen. En de fans konden het ook wel waarderen. Een topafsluiting!”
Bron: pb coronel dakar