Het werd de laatste dagen nog even spannend, maar het is gelukt. Gehavend en getekend, maar met een enorme grijns stond Rob Smits op het podium in Rosario. Het afzien en de pijn waren in één klap vergeten. “Hoe mooi is dit zeg. Dit is alle ellende waard geweest.”
De laatste dag van de Dakar 2016 kende tal van emomomentjes voor Rob Smits. Zelfs de finale 180 kilometer lange special was nog best pittig en met een zere rug, een kapotte enkel en hechtingen in de knie was het al helemaal geen feest. “Maar die laatste kilometer, als je in het roadbook ‘ASS 13’ ziet staan. Dat was zo’n fijn gevoel.” De aansluitende verbinding van 380 kilometer naar het podium in Rosario was deze keer ook zeker niet vervelend. “Al dat volk langs de kant. En het was de laatste. Dat maakte het ook heel fijn.”
Smits ging in zijn eerste Dakar voortvarend van start, maar kwam in de tweede week elke dag de man met de hamer tegen. Iedere nieuwe opdonder kwam harder aan. “Als je een keer achterloopt, wordt het steeds erger. Dat hadden ze me vooraf wel verteld, maar het is echt waar. Je haalt het nooit meer in en het stapelt op.”
Het afzien van de laatste dagen maakte de voldoening op het podium des te groot. “Ik heb het gehaald,” constateerde Smits. “In mijn eerste Dakar en ondanks alles. De motor hoef ik voorlopig even niet meer te zien. Kan ook niet, want die gaat op de boot. Ik heb wel een paar weken nodig om te herstellen. En daarna zien we wel weer.”
Bron: Rob Smits
Foto’s: Rob Smits / rallymaniacs