Hallo allemaal, hier mijn verhaal.
Maar als eerste wil ik iedereen bedanken voor de lieve, mooie en ondersteunende berichtjes en bloemen, die ik heb mogen ontvangen na het moment van uitvallen, doet me erg goed.
Met zeer veel gemende gevoelens en de nodige tranen kan ik melden dat ik vrijdagavond ben geland op Amsterdam Schiphol , na een reis van 36 uur, maar met een warm onthaal van mijn vrouw, kinderen, kleinzoon, familie en vrienden.
Ik heb het weekend veel geslapen en veel nagedacht over wat er allemaal is gebeurt en waarom ik nu al thuis ben! Het is voor mij een zeer grote teleurstelling om op deze manier, en zo vroeg, uit de race te zijn.
Als ik nu de mooie beelden op RTL 7 zie, dan is er een stem in mijn hoofd die zegt …………, daar had jij moeten rijden.
Zoals iedereen heeft gelezen en gehoord waren de voorbereidingen en de start gewoon perfect en had ik ook het volste vertrouwen om deze Dakar te klaren.
Dag 1 was een korte verbinding 70 km en dan de start van de proloog van 39 km gevolgd door een verbinding van ruim 300 km. De Proloog ging voor mij gewoon super, bij de eerste 100 was mijn doel en met de 80e tijd was ik dan ook zeer tevreden, zeker omdat bij de start al werd gewaarschuwd dat er zeer gevaarlijke passages en water in de route zou zitten. Was wel ontzettend warm deze dag, 45gr.
Dag 2 begon met een verbindingsroute van 450 km en dan de special van 275 km en afsluitend een verbindingsroute van ruim 100 km. Dit zou een snelle special zijn maar ook met gevaarlijke passages, water en modder. En natuurlijk warm erg warm tussen de 45 en 50 graden. Ik had goed geslapen en ben s’morgens om 4.45 in het donker van start gegaan met de verbindingsroute van 450 km en dat waren saaie kilometers en slecht voor mijn rug! Want na een uur rijden kreeg ik behoorlijk last van mijn rug. ( op de plaats waar ik 3 jaar geleden een breuk had opgelopen maar geen last meer van had?). Met de nodige pijnstilling en goede moed van start in de special van 275 km, na +/- 40 km werd ik door de eerste ingehaald, op locaties waarvan ik dacht???
Hierdoor kwam ik regelmatig in het stof te rijden waardoor ik ook e.e.a. niet goed kon zien en twee keer onderuit ben gegaan. Hierbij was ook de bedieningsschakelaar van mijn roadbook afgebroken waardoor ik mijn roadbook handmatig moest gaan bedienen en dan moet ik mijn stuur los laten en dat kost tijd waardoor, ik steeds meer werd ingehaald en wat achterop raakte en de eerste auto’s al om de oren kreeg! ( nog meer stof)
De route uit kunnen rijden en bij de stempelpost rust genomen en moed verzameld voor de laatste 100 km over de weg, want het was WARM WARM. Deze 100 km leken zwaarder dan de eerste ruim 700 km en was blij om in het bivak te zijn, ik was moe en beroerd van de warmte. Gelijk op mijn bedje in de airco om af te kunnen koelen en de rust te pakken. Dat lukte, na 2 uurtjes voelde ik me weer goed, en ben mij gaan voorbereiden / klaarmaken voor dag 3 en z.s.m. gaan slapen.
Dag 3 de motor staat er weer nieuw bij en alles werkt weer zoals het hoort te zijn, topwerk van het serviceteam, Een dag die ik nooit zal vergeten, de eerste zware dag volgens de organisatie, met veel moeilijke navigatie punten er in en enduro/trial achtige passages. De temperatuur zou minder warm zijn en einde van de dag kans op regen en onweer, dus verplicht regenkleding mee. Na een verbinding van 150 km de bergen in, van start in de special. In tegenstelling van de voorspellingen waren de temperaturen nog steeds hoog en duidelijk aanwezig en merkbaar. Ondanks de temperatuur met frisse moed van start en probeerde in het ritme te komen om er een geslaagde dag van te maken. Al gauw zag ik dat het inderdaad een pittige dag zou worden, ik zag al diverse rijders liggen of verkeerd rijden en zoeken naar de route. De route zoeken lukte mij goed, maar ik kwam niet in mijn ritme/snelheid waardoor ik ook foutjes begon te maken. Een paar keer lullig omviel en weer alles moest oprapen en herpakken, op gang komen in een terrein wat zwaar was, echt zwaar voor de motor rijders. Het was mij gelukt om de stempelpost na 160 km te halen en ik wilde daar een rust moment pakken, want ik zat er even doorheen. Zwaar terrein, moeilijk navigeren en zoeken en toch nog erg warm. De mensen van de stempelpost vroegen hoe het ging en ik wilde graag een koude Cola en een momentje rust pakken. Ik ben daar op een stoeltje gaan zitten, helaas geen koude cola voorhanden alleen lauw water en een paar reepjes.
Even later kwam een ter plaatse aanwezige dokter even bij mij kijken, vroeg hoe het ging en voelde even mijn pols en zei dat ik moest gaan liggen. Voor ik het wist lag ik aan het infuus en zuurstof. Volgens de dokter acute uitdroging en oververhit, waardoor mijn hartritme ook een klein beetje van slag was. Na een uurtje te hebben gelegen ging het al weer een stuk beter voor mijn gevoel, maar de dokter zei wat anders, ik kreeg GEEN toestemming meer om verder te gaan, was veel te gevaarlijk zei hij!! Denk maar aan je kleinkinderen en wees op de hanger om mijn nek!! En wat ik ook zei, geen toestemming, ik moest met de heli worden afgevoerd en naar ziekenhuis voor controle en daar bleek dat het infuus, met een medicijn en het zuurstof mij weer op niveau hadden gebracht en dat ik me weer goed voelde. Ik zou naar Jujuy gevlogen worden, waar het bivak zou zijn. Maar door zeer slechte weersomstandigheden hebben we een tussenstop/noodlanding moeten maken in de buurt van Catsi, waar we hebben moeten overnachten en de volgende morgen vroeg hebben we de reis kunnen voortzetten om naar Jujuy te gaan. Daar ben ik super opgevangen door Mirjam Pol en zij heeft mij geholpen om z.s.m. naar huis te kunnen.
Nu thuis barst ik weer van energie (op de rug na), maar baal ik als een ………. Maar ik wil iedereen, Familie, Vrienden, Sponsoren, Supporters en fans bedanken die mij hebben gesteund in welke vorm dan ook dat was echt TOP.
Het spijt mij oprecht dat ik ook jullie heb moeten teleurstellen.
Op mijn sponsor brochure staat de kreet : Winnaars geven nooit op, Opgevers winnen nooit.
Met vriendelijke Dakar groet,
Hans Smit.
Bron: pb hans smit
Foto’s: pb hans smit
