Zoals gedacht is het een doodsaaie Dakar tussen de weinige proeven door. Met enkel een Nokia 6110 waar je enkel mee kunt SMS-en, zijn het wel lange dagen. Waar we voorheen met een eigen Wifi voorziening nog wat contact met de buitenwereld konden maken na een proef, zijn we nu aangewezen op foto’s die door anderen gemaakt zijn van onze bijzondere momenten. Zelfs de prachtige doorkomsten door de prachtigste gebieden blijven enkel in ons geheugen gegrift.
Enige geluk wat ik had was dat mijn E-reader wel mee mocht in de cabine, dus ik heb al een paar boeken verslonden.
De Dakar begon erg goed voor ons. Het proefje van 40 km reden we naar een 2e plaat. Met een uitstekende 2e startpositie op de volgende dag, konden we onszelf al op een mooie top positie trakteren. De 3 minuten tussenpozen voor de eerste 5 starters kwam ons bijzonder goed uit op een snelle maar stoffige proef. Na 3 minuten is het stof wel neergedaald. Al na 60 km sloeg het noodlot toe. Onze rechter voorband liep zachtjes leeg en er war geen houden aan met ons interne bandendruk systeem om hem op peil te houden. Na een paar kilometer moesten we toch wisselen. Een enorme sissende en spuitende olieslang bij die band beloofde nog meer onheil. Waarschijnlijk heeft een tak of steen aan de binnenkant van de band schade aan de de leiding en band aangericht. Na de wissel vlogen we vol gas weer de proef op, kort achter Gerard de Rooy aan die net passeerde. Iets te enthousiast, want er was nog een speedzone 50km/h van toepassing in dat gebied en hadden meteen een prent aan de boks, plus 3 minuten straftijd.
Omdat we van een top 10 klassering kwamen, mochten we de zgn Joker inzetten. Hierdoor kun je in je startpositie naar voren gehaald worden, waardoor we van 23e als 11e mochten starten in een proef die ons eigenlijk wel moest liggen. Na de start ging het uitstekend en de eerste MAZ hadden we na 16 km te pakken, In een ruig duingebied reden we naar een KAMAZ toe. Door dit spectaculaire gevecht kwam er een helikopter boven ons beiden hangen, voor ons met dramatische gevolgen. Deze blies al het stof voor ons op, waardoor we het zicht op zowel de KAMAZ als de paden volledig kwijt raakte. Hierdoor misten we een afslag en reden iets te ver door om af te slaan naar de koers welke we moesten hebben. We reden echter te ver van de route vandaan en rechts van ons bleek het waypoint te liggen in een lastige en drukke vallei. Deze overweging dat we die op die moeilijke plek moesten gaan halen, samen met een paar aanstormende trucks van Arcevedius en een KAMAZ, deed ons besluiten om het waypoint niet te gaan halen. Immers het halen zelfs kost minstens 10 minuten en daarna in het sof van een kudde trucks en auto’s terecht komen, kost heel veel tijd. Nu konden we zelfs van deze voorsprong gebruik maken door veel stofloze tijd te winnen. Al met al denk ik dat de 20 minuten straftijd voor het missen ons weinig effectieve straf heeft opgeleverd. Een 12e tijd was ons deel.
De vierde etappe verliep eigenlijk wel naar believen. Enkele een zoekmomentje naar de juiste route kostte ons ca. 10 minuten waardoor we een 7e tijd neer konden zetten.
In de 5e etappen vonden we ons Klassement Waterloo. De start ging goed en hadden Pascal de Baar na ca. 25 kilometer al ingehaald. In een bocht naar rechts moesten we een rivierbedding in. In de bocht stond een KAMAZ vast in het mulle zand en we manoeuvreerden ons er behendig langs. Er volgde een aantal sporen, maar Ton koos voor een iets kortere, maagdelijkere, route. Het bleek een zgn Shot te zijn. Een optische gladde en harde ondergrond, maar als de bovenlaag breekt, zit er alleen maar modder onder. Binnen een aantal meter stonden van van 50 km/h naar nul en werden we naar beneden gezogen. We wisten meteen dat het goed mis was. Ik liep meteen naar het begin van de bedding om andere trucks op te vangen om achter ons te komen staan en vanuit dat hardere stuk ons eruit te trekken. Onze collega Wuf van Ginkel kwam al snel, maar in plaats van achter ons op het harde plaats te nemen, reed hij door en overkwam hem het zelfde lot naast ons. Toen wisten we dat het een lange dag zou worden. Tal van trucks reden vast. Iedereen hielp elkaar eruit en uiteindelijk bleven enkel nog een MAN van Beringer en onze tweede backup Jordi met zijn MAN 6×6 over om uren later de klus te kunnen klaren. 20 kilometer verderop stons Wuf wederom tot het chassis vast, maar Jordi stond er al bij en Wuf gebaarde dat we door konden rijden. Hun reddingsactie is met nog meer spektakel en een tweetal loaders gedaan. De rest van de proef was nog listig omdat het alleen maar harder ging regenen en de bodem steeds meer ging zuigen. Uiteindelijk kwamen we in het donker over de finish. We moesten eigenlijk nog een tweede deel van 200 km rijden maar deze was gelukkig geannuleerd vanwege het inmiddels noodweer. Iijzel, regen en sneeuw. Bij aankomst in het bivak bleek dit grasvel ook veranderd te zijn in een modderpoel tot enkeldiepte. Wat een ellende.
Inmiddels werd ook al duidelijk dat de volgende dag niet gereden ging worden en we direct naar La Paz zouden vertrekken. Voor aankomst in La Paz regende het ook daar weer pijpenstelen, zodat vanaf 2018 zwemvliezen verplicht in het veiligheidspakket dienen te worden opgenomen.
De rustdag is weer een regendag waar we wel even tijd hebben om het bivak eens rond te wandelen en onze kleding te laten wassen. Vanaf 14.00 uur kunnen we weer met ons routeboek aan de slag. We gaan morgen veel verbinding rijden, maar de proef is vanwege het slechte weer ingekort tot 160 KM.
Morgen dus een marathon etappe waarbij wij naar een gesloten bivak rijden, enkel zelf aan de truck mogen sleutelen en de volgende dag weer vanuit de kooi weg gestart worden.
Het enige wat een beetje lastig is, is de uitlaatpijp die aan de bestuurderskant op hoofdhoogte gemonteerd is. Op de hoogte van bijna 4000 meter waar we verblijven produceren de motoren extra rook en deze drijft regelmatig onze cabine in. De herrie die het teweeg brengen hebben we opgelost door met koptelefoons te rijden zodat we toch nog een beetje kunnen communiceren. De mannen hebben er wel een spelletje van gemaakt om tolhuisjes vol met rook te spugen en onvriendelijke politie agenten worden getraceerd op een extra dot gas om de politiepet af te laten waaien. Gisteren zelfs moesten we in file het bivak, langs de campertjes van de Peugeot rijders. Toen Gerard dag wilde zeggen tegen Peterhansel maar daardoor zijn uitlaat leegspoot in zijn open deur, vloog deze proestend naar binnen.
De tweede week Dakar gaan we volledig in het teken stellen van Gerard als winnaar naar de finish te loodsen en kijken of wij nog een leuk dag succesje kunnen boeken.
Bron: blog anton van limpt
Foto: pb tontrans dakar
