Na een korte nacht is Bas Nijen Twilhaar vanochtend van start gegaan voor de 5e etappe. Bijna de gehele afstand, zo’n 500 km, was vandaag een proef. Eentje op grote hoogte, steeds tussen de 3000 en 4000 meter en onderweg veel zand. Kortom, een echte Dakarproef waar navigeren weer een belangrijk onderdeel is geworden van het ‘spelletje’. Fouten worden snel afgestraft. Dat ondervond Toby Price, de winnaar bij de motoren van vorig jaar. Hij kwam vandaag ten val en brak zijn bovenbeen. Tegen het einde van de proef passeerden de deelnemers de Argentijns/Boliviaanse grens waar de Dakar karavaan als vanouds door de Boliviaanse bevolking hartstochtelijk welkom werd geheten.
Bastiaan Nijen Twilhaar had gisteren (woensdag) een loodzware dag. Bastiaan: “De problemen begonnen na ongeveer 100 km. Er was een lastig stukje in het parcours waar ik me met de quad muurvast reed. Ik kon geen kant meer op en ik was alleen. En het was dik 40 graden heet. Mijn quad is erg zwaar, die til je in je eentje niet op. Maar ik kon niet voor af achteruit. Ik heb alles geprobeerd en was dood en doodop. De hitte sloopte me helemaal. Maar op internet heb ik eens een filmpje voorbij zien komen hoe Arabieren die met een auto vast zitten in het zand zich met takken en spanbanden wisten te bevrijden. Ik heb toen ook zoiets gefabriceerd. Met stukken boomstam vastgesjord om de band creëerde ik een soort schoepenband. En het lukte ook nog. Wat was ik blij. Stel je voor dat ik door gewoon vast te komen zitten de wedstrijd zou moeten verlaten. Maar alle ellende was nog niet voorbij. Ik kreeg een lekke band en de speciale spuitbussen die ik mee had gekregen om zo’n band te repareren functioneerden niet. Tenminste twee van de drie niet. Met die derde bus heb ik de band nog net een beetje op spanning gekregen, genoeg om heel rustig naar de finish te rijden. Het laatste deel heb ik in het donker moeten rijden. Na de proef heb ik onderweg een bandencentrale (of zoiets) gezocht en gevonden. Daar is de band gemaakt en kon ik naar het bivak rijden. Daar aangekomen was ik helemaal kapot. Ik heb nog geprobeerd om het thuisfront te bellen maar ik kon mijn telefoon niet vinden. Sorry daarvoor.”
Dat was de derde etappe. De dag erna (donderdag) voelde Bastiaan zich weer redelijk fit. “Dit was echt een mooie proef vandaag. Veel zand en duinen waar heel veel motorrijders vast kwamen te zitten. Navigeren is dit jaar een stuk lastiger dan voorheen. Je moet heel goed op je roadbook blijven kijken. Doe je dat niet dan ben je direct de weg kwijt. Op de bonnefooi achter iemand aanrijden is niet aan te raden want dan weet je niet waar je bent op je roadbook. Waypoints zoeken onderweg is lastig maar te doen. Ik heb vandaag wel weer kunnen genieten. De laatste 50 km liep door een rio (droger rivierbedding). Zo zijn we Bolivia binnengereden. Dat ging goed totdat de motor er plots mee ophield. Geen idee wat er aan de hand was totdat ik zag dat de zekeringkast los hing te bengelen. Het geklooi begon opnieuw maar ik kreeg de motor weer aan de praat. Maar dat was nog niet het einde van alle ellende. Even later had ik geen voorrem meer. Maar niet getreurd, ik heb het bivak gehaald ruim voor het donker en ben tevreden. De monteurs hebben wat werk te doen. Kees (Koolen) heeft het vandaag geloof ik goed gedaan (een prachtige 4e plaats) en heeft mijn hulp niet nodig gehad. Ik hoop dat het de rest van de rally zo blijft. Wat het morgen wordt zie ik wel. Me druk maken heeft geen zin. Ik rij niet voor een klassement, ik moet alleen aan de gang zien te blijven. Als de quad heel blijft moet dat lukken. Geen idee wat me morgen te wachten staat. Ik zorg gewoon dat ik met een volle tank op tijd bij de start ben en dan hoor ik het wel. In ieder geval gaan we verder Bolivia in. Het staat hier overal vol met mensen langs de route. De Bolivianen blijven enthousiast. Dat is al een belevenis op zich.”
Bron: PB Bastiaan Nijen Twilhaar
Foto: pb bastiaan nijen twilhaar
